„Na świecie było tyle dżum, co wojen. Mimo to dżumy i wojny zastają ludzi zawsze tak samo zaskoczonych.” („Dżuma”, Albert Camus).

Minister Zdrowia Łukasz Szumowski w dniu 20 marca 2020 roku zgodnie z postanowieniami ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi wydał rozporządzenie, zastępujące wcześniej obowiązujący stan zagrożenia epidemicznego, stanem epidemii. Należy przez niego rozumieć sytuację prawną wprowadzoną na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania jej skutków. Gwałtowne rozprzestrzenianie się wirusa SARS-CoV-2 wymaga stanowczych i wzmożonych działań mogących oscylować wokół: wprowadzenia zakazu opuszczania określonych obszarów, zamykania instytucji i zakładów pracy, reglamentowania pewnych towarów, kierowania do pracy w zwalczaniu epidemii w drodze decyzji, na przykład lekarzy, udostępnienia lokali, przejmowania pojazdów, poddawania się obowiązkowym badaniom.

Wśród społeczeństwa pojawiają się głosy, że panująca w Polsce sytuacja: zamknięte granice, znaczne ograniczenie praw obywatelskich, w tym w zakresie wolności zgromadzeń, a nawet zarządzone w ostatnim czasie restrykcje w przemieszczaniu się ludności z trzema wyjątkami: drogi do pracy i do domu, wolontariatu w walce z koronawirusem oraz niezbędnych spraw życia codziennego przemawiają za koniecznością zastosowania konstytucyjnego stanu nadzwyczajnego. Bardziej śmiałe opinie wykazują, że ograniczenia swobód za pomocą ustaw i rozporządzeń, określanych w mediach lex koronawirus (z łaciny „prawo koronawirusa”) uchwalane są obok prawa, a rzeczywistym sposobem na walkę z niewidzialnym wrogiem jest wprowadzenie stanu klęski żywiołowej lub wyjątkowego, z przewagą pierwszej alternatywy. Zgodnie z ustawą o stanie klęski żywiołowej podstawą do posłużenia się nadzwyczajnymi procedurami i ograniczeniami jest wystąpienie klęski naturalnej spowodowanej również szerzeniem się choroby zakaźnej wśród ludzi, której skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona mogą zostać skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem. Opisany stan nadzwyczajny jest wprowadzany na czas oznaczony nie dłuższy niż 30 dni. Natomiast, ogłoszenie stanu wyjątkowego trwającego maksymalnie aż 90 dni, przewiduje jeszcze szersze ograniczenia praw i wolności obywatelskich, przyznając niezwykle szerokie uprawnienia władzy dotyczące, chociażby, kontroli korespondencji czy rozszerzenia dopuszczalności legalnego użycia broni palnej

Drastyczne środki w walce z SARS-CoV-2 wprowadzane przez rząd, w tym nakaz izolacji społecznej, stanowią broń obusieczną. Możliwe, że zahamują i ograniczą rozpowszechnianie się koronawirusa, w tym samym czasie całkowicie pogrążając gospodarkę łącznie z branżą eventowo-konferencyjną.

Państwo próbuje stworzyć spadochron bezpieczeństwa dla szeroko rozumianej branży MICE, która wyjątkowo mocno odczuje skutki pandemii koronawirusa. W specjalnej ustawie mającej na celu zmniejszenie gospodarczych efektów istniejącego zagrożenia, wprowadzono przepis odnoszący się wprost do wspomnianego sektora rynku.

Jakie środki prawne prawne zostały przewidziane dla branży eventowej?

Szczegóły w najnowszym artykule opublikowanym na łamach miesięcznika MICE Poland (KWIECIEŃ 2020 (4/196).